စာဖတ္သူမ်ားအား အသိေပးျခင္း သို႔မဟုတ္ ဆႏၵမပါေသာ ဘ၀ခရီး

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ေလးကို အရမ္းတန္ဖိုးထားၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း ေျပာရရင္ “အမွန္တရားအတြက္” ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြဟာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့တဲ့ မက္ေဆ့ေတြဟာ စာဖတ္သူအတြက္ အက်ိဳးရွိသည္ ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အမိတိုင္းျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၾကီးၾကီးမားမား မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ အုတ္တစ္ခ်ပ္၊ သဲတစ္ပြင့္အေနနဲ႔ ထမ္းေဆာင္ေနရပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ပီတိေတြ စားခဲ့ရပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ဘ၀ဆိုတာ (အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ) ဆႏၵမ်ားနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနရေပမယ့္ ဆႏၵအားလံုးအတြက္ေတာ့ အဆင္သင့္ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ေလဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ ထပ္တူမက်လို႔ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာသည္(သယ္)ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပါသြားခဲ့ပါၿပီ။


စာဖတ္သူမ်ား ဒီစာကို ဖတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ အမိတိုင္းျပည္နဲ႔ ကမၻာျခားတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုကို ေရာက္လို႔ေနခဲ့ပါၿပီ။ အေမရိကကို ကၽြန္ေတာ္က အလည္အျဖစ္ ေလာက္သာ သြားခ်င္ခဲ့တာ။ အခုလို အလုပ္ေတြ ဘာေတြ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာက အမိတိုင္းျပည္အတြက္ တိုက္ရိုက္အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစမယ့္ အလုပ္ေတြပါ။ အခုေတာ့ မိသားစု အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးရွိႏိုင္မယ့္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန အခ်ိန္ျပည့္ ေပးဆပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ ေတြက တကယ္ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။
ျမန္မာကေန မေလးရွားကို ေရာက္တုန္းက အခ်ိန္ကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္သလို မျမင္စဖူးအထူးအဆန္း ေတြခ်ည္းပဲ။ အခု အေမရိကန္ကိုေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္ၾကီးမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ အ့ံၾသမင္သက္ေနခဲ့တယ္။ တိုးတက္တဲ့တိုင္း ျပည္ၾကီးကို ေရာက္ေနေတာ့ “အမိတိုင္းျပည္”ကို အမွတ္ရမိတာေပါ့။ လြမ္းဆြတ္မိတာေပါ့။ “ဒီလို တိုးတက္တဲ့အေျခအေနေတြကို ငါတို႔ေတြ မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးလား”။ ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေလးတစ္ခု က ပဲ့တင္ထပ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပးႏွစ္ျမႈပ္ရေတာ့မယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ရလဒ္က “သက္ျပင္း”ေတြပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ကို လာေရာက္လည္ပတ္တဲ့ စာဖတ္သူမ်ား၊ ေဘာ္ဒါမ်ားအားလံုးကို ကၽြန္ ေတာ္လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။ တိုင္းျပည္အတြက္ ဒီလိုအေရးၾကီးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိသားစုအေရးနဲ႔ ေရွာင္ခြါထြက္ေျပးသူလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္စြာ ခံယူပါ့မယ္။ ဘ၀ေပးအေျခအေနေၾကာင့္ အခုလို ထြက္သြားရေပမယ့္ အေမရိက,ကေန တတ္ႏိုင္သ ေလာက္ တိုင္းျပည္အတြက္ အခြင့္သင့္တိုင္း ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနမယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အာမခံရဲ ပါတယ္။
အခုလုိေတြ ေျပာေနေတာ့ ဒီဘေလာ့ကို လံုး၀ရပ္ဆိုင္းပစ္ေတာ့မွာလို႔ ေမးခ်င္သူေတြ ရွိပါ လိမ့္မယ္။ ဘေလာ့ကေတာ့ ရပ္မပစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆက္လက္ေရးသားၾကပါအံုး မယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အလုပ္အားတဲ့အခ်ိန္ အခြင့္သင့္ရင္ ပို႔စ္အသစ္ေလးေတြ တင္ပါမယ္။ ဆက္လက္ ၿပီးလဲ အားေပးၾကပါအံုးလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ရင္လဲ ျပန္လာခဲ့တာ ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါမွမဟုတ္ အမိတိုင္းျပည္ လြတ္လပ္လို႔ တရားမွ်တတဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ တက္လာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ့ဆီကို ျပန္ေျပးမိပါလိမ့္မယ္။
သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြကို ျဖတ္ေတာက္၊ ေငြေၾကးကို မခင္တြယ္၊ ရာထူးကို မမက္ေမာ၊ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို အမိေျမအတြက္ ထာ၀ရအပ္ႏွံထားတဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္ပုဂၢိဳလ္အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားဦးညႊတ္လွ်က္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အေမရိကကိုေရာက္လို႔ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရေပမယ့္ တတ္ စြမ္းသေရြ႕ေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္ေနအံုးမွာပါ။
နံနက္ခင္းက ႏွင္းေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္လို႔။ သစ္ပင္သစ္ရြက္ေတြမွာ ႏွင္းစက္ေတြက တြဲရရြဲ က်ေနတယ္။ အမွတ္တမဲ့ စိတ္ကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘက္မွာ အမိတိုင္းျပည္က ငိုလို႔။ ႏွင္းစက္ေလးေတြ တြဲေနသလို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ေတြ။ ဆႏၵမပါတဲ့ ဘ၀ခရီးမွာ ပန္းေတြက မေ၀ဆာႏိုင္ခဲ့ေလဘူး။ ။

အားလံုးကို ေလးစားလွ်က္
မ်ိဳးျမင့္ေအာင္
6, 06, 2008